කපුටා

මං පුංචි සන්දියේ
හිරිගඩු පිපෙන සීතල උදෑසන
ගෙමිදුලේ ජම්බු ගහ මුදුනේ සිට
නෑයින් ගෙට එන වග කීවේ නුඹ

හරියටම උදේ හතයි තිස් හතරට
ලොකුපුතා පැමිණි වග
දොරකඩ කොස් ගහ මුදුනේ සිට
කලියෙන්ම කීවේ නුඹ

ඔබා පැණි මුට්ටියේ මුළු හිසම
හොරෙන් පැණි කෑ නුඹේ මල්ලී
හරියටම අවුරුදු හතකට පෙර
මහා කොළඹ ගිනිකාස්ටක මද්දහනේ
ගෙයි එළිපත්තටම ඇවිත් කීවේ
"තවත් සරමක් - තවත් සරමක්"

හිරිගඩු පිපෙන සීතලේ ගල් ගැහුන
රෑටත් රෑ නොවන - උදේටත් පෙර එළිය වන
විපරීත මේ බිමේ - කිසිදු නෑයෙක් නොඑන
ම පුතුන් හා තනි වූ මොහොතේ

වින්ඩ්සර් නුවර මැද සුදු ම සුදු
ඉංග්‍රීසි වැස්ස මැද
කලු ම කලු කපුටා
පිළිකන්නේ පොප්ලර් ගහ මුදුනේ සිට
සිංහලෙන් කතා කර අහනවා

"නෑ ගම් යන්නේ කවදාද? "